Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/165

ber papieru, nie licząc mnóstwa arkuszy, które podarłem przy robocie.
 Rozpromieniony, szczęśliwy, pojechałem do miasta i stawiłem się u sędziego.
 — Cóż to za straszny fascykuł? zawołał, gdym mu podawał papiery.
 — To moje curriculum, panie sędzio.
 Włożył okulary na nos, przeglądał, kiwał głową i wzdychał.
 Myślę sobie dla czego? Czy wydaje mu się za małym ten dochód, jaki z mająteczku osiągam. Niech no spróbuje wydobyć więcej z tego piasku.
 Przerzuciwszy papiery, sędzia podał mi rękę i rzekł.
 — Młodzieńcze, obmówiono cię... ty masz rozum.
 — O, panie sędzio!
 — Jak żyję nie widziałem porządniejszego opisu życia.
 — O nieba! więc mogę mieć nadzieję?
 — Niestety — nie.
 — Przecież sam pan sędzia powiedział, że mam rozum.
 — Tak jest, ale moja córka go nie ma, czego mocno żałuję. Mówiłem już z nią, nie lubi wsi, nie chce wyjść za pana i podobno dała już słowo innemu. Ja bo cię zawsze