Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/29

— 21 —

 Pani rzuciła się na sofę. Przez jakiś czas siedziała w milczeniu. Tysiące myśli cisnęło się do jej głowy. Nowy lekarz, możliwa ztąd utrata, lub przynajmniej zmniejszenie się praktyki męża... wilczy apetyt sług, kapelusz aptekarzowej... wszystko to razem niecierpliwiło ją i gniewało.
 Nagle zerwała się z siedzenia i wyszła.
 — Brońciu! Brońciu! — wołała przebiegając przez stołowy pokój, sypialnię i salonik, — Brońciu, chodźżeż tu prędzej! gdzie jesteś?
 — Jestem w ogródku, mateczko, — ozwał się z za okna dźwięczny głosik, — maliny zbieram.
 — Tobie tylko maliny w głowie!
 — Przecież mateczka kazała — mamy konfitury smażyć...
 — Co mi tam konfitury! chodź do pokoju.
 Na to wezwanie Broncia pospieszyła natychmiast.
 Była to przystojna, siedmnastoletnia dzieweczka, o pełnej, kwitnącej zdrowiem twarzyczce i jasnych włosach.
 — Moja kochana, — rzekła tonem wymówki pani konsyliarzowa, — ty nic nie dbasz o twoją toaletę. Dziewczyna w twoim wieku powinna być zawsze wystrojona jak laleczka.
 — Zawsze mateczka mówi że nie powinnam uganiać się za strojami; ja też staram się stosować...
 — No tak; nieraz to mówiłam, ale nie można się znowu zaniebywać... jesteś już w tym wieku, że możesz się komu podobać.
 — Podobać?!
 — Cóż się tak patrzysz? ciekawam dla czego nie miałabyś się podobać i pójść zamąż?
 — Ach, mamo! czyż mi to źle w domu?
 — Źle czy dobrze, to wszystko jedno. Kiedy starsza aptekarzówna wyszła, to i ty powinnaś wyjść zamąż.
 — Nikt się o mnie nie stara, mateczko.