Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/128

— 120 —

łe od łez powieki, odświeżona przez burzę atmosfera uspokajała ją cokolwiek.
 Dokąd iść, dokąd się udać?
 Do stacyi pocztowéj przedewszystkiém, a ztamtąd gdzie oczy poniosą, aby daléj, aby jak najdaléj od tych stron, w których upłynęło tyle chwil bolesnych, ciężkich...
 Pan Leon po odjeździe Zosi, zadumał się, był jak nie swój; niesprawiedliwość, wyrządzona biednéj dziewczynie, bolała go tembardziéj, że nie mógł złemu zapobiedz. Do walki z żoną i siostrą jéj sił nie miał, a zresztą do czego by go ta walka doprowadziła? Bezsilnym się czuł zupełnie.
 — Jaśnie panie! — rzekł służący, wchodząc.
 — Co chcesz?
 — Kucharz zapytuje co będzie z obiadem?
 — Ach, kucharz — odrzekł pan Leon bezmyślnie — kucharz.
 — Tak jest, jaśnie panie, pyta czy podawać chłodnik...
 — Chłodnik?
 — Tak jest, jaśnie panie panie, chłodnik!
 — Hm!... niech poda... albo lepiéj! zaczekaj...
 — Słucham jaśnie panie!
 — Nie będę jadł, każ mi zrobić szklankę mocnéj herbaty, gdyż mam szalony ból głowy.
 Z jakiém uczuciem w sercu Zosia opuszczała Lipów, łatwo się domyśléć. Rozczarowanie, za-