Strona:Klemens Junosza - Na brzezince.djvu/4

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

zujący jakąś wartość do życia, za nic w świecie nie odważyłby się wystrzelić. Morderczy ten instrument przy najmniejszém poruszeniu, klekotał i dzwonił jak stara bryczka na grobli; a jednak Borsukiewicz o zakład strzelał z niego w lot jaskółki... Człowiek ten wszedł do kancellaryi z panem Michałem, otrząsnąwszy dokładnie buty ze śniegu, postawił rusznicę i stanął przed dziedzicem, przymrużając ciągle lewe oko, jakby go brał na cel. Przyzwyczajenie to druga natura.

Borsukiewicz był to chłop srogi, z dwoma pękami rudych włosów, które miały reprezentować wąsy. (Str. 141).

— No cóż, kochany panie Borsukiewicz...?
— Defraudacyi, chwalić Boga, dzisiaj nie było.
— Ale nie o tém chciałem mówić...
— Siekiery wczorajsze, sztuk cztery, i kożuchy dwa, odesłałem przez Maćka do gminy.
— Dobrze... dobrze... ale uważasz, dziś będziemy mieli gości w lesie.
— To niby względem polowania?
— No, tak; ale chciałbym, żeby ten dzik nie uciekł.
— Ręczę za niego, Jaśnie Panie...
— Koło dwunastéj pojedziemy; tylko rozumiesz panie Borsukiewicz, trzeba tak rozstawić strzelców, żeby dzik akurat wyszedł na hrabiego...
— A to, proszę Jaśnie Pana, ja sam pójdę na Lisią Kępę, i założę psami od przewróconéj kłody. Bartłomiéj weźmie trzy kundle i stanie od Bagienka, Jędruk z gończemi od Poręby! Pana hrabiego postawimy przy tém błotku, co to się w niém łońskiego lata pachciarska krowa utopiła, a resztę strzelców postawimy na linii...
— Doskonale...
— Skoro Jaśnie Wielmożny dziedzic zatrąbi, my zaraz ruszym psami, a dzik skoczy akuratnie do błotka, dycht na sztych pana hrabiego.
— Nie wątpię, panie Borsukiewicz, że jak tylko zechcesz, to wszystko doskonale pójdzie... A teraz marsz do lasu, i czekajcie na nas koło starego browaru...
— Słucham, Jaśnie Panie, rzekł stary leśniczy, — ujął rusznicę, która zgrzytnęła i szczęknęła niby pęk starego żelaztwa, wyszedł — a nałożywszy lisią czapkę na głowę, siadł na deresza, i objąwszy komendę nad gajowymi i psiarnią, ruszył równym krokiem za wrota.
Pan Michał był dumny ze swego officyalisty — nawet w myśli kilkakrotnie przeznaczał mu już gratyfikacyę, ale że z natury swojéj był oszczędny, więc odkładał do lepszych czasów swe zamiary, a tymczasem dzielny i nieoszacowany Nemrod z Grochowéj Woli zadawalał się stu rublami rocznéj pensyjki i kilkunastu korcami ordynaryi.
Pan Michał wszedł do sali jadalnéj i potężnym basem zawołał:
— Salusiu, już niebawem nadjadą — niech śniadanie będzie gotowe, bo prosto z bryczek zabieram ich do lasu. Zosia niech także wyjdzie...
Nie potrzeba było tego dwa razy pani Michałowéj powtarzać. Za chwilkę stół uginał się pod ciężarem talerzy, flaszek, flaszeczek, spodków i półmisków... Była to mała przekąska, którą co prawda możnaby zaspokoić pierwszy głód całego plutonu kawaleryi, ale to już tak zawsze na wsi. Jeżeli kochasz — to jedz; jeśliś poczciwy — to pij co się zmieści; a skoro dobrze życzysz — to zachoruj i przeleż z parę tygodni.
Sama pani wystroiła się jak na odpust, a skoro dzwonki sanek odezwały się na dziedzińcu, ułożyła twarz do jak najsłodszego uśmiechu, spodziewając się, że w otwartych drzwiach ujrzy bladą twarzyczkę hrabiego... Tymczasem wszedł pan Kazimierz i uśmiech jemu się dostał, ku wielkiéj radości Zosieczki, która spłonęła jak róża, a podając mu obie rączki, powiedziała mu oczami tyle, że gdyby jaki literat to wszystko spisał i sprzedał wydawcy, to dostałby tak wielkie honoraryum, że nie wiedziałby chyba co z niém zrobić i w jaki sposób najładniéj a najskładniéj je stracić...
Nie dokończyła jeszcze téj serdecznéj chociaż nieméj rozmowy, gdy wszedł hrabia.
Pani Michałowa była na dobre zła na Kazimierza, że skradł jéj przygotowany uśmieszek, a skutkiem tego drugi uśmiech już się jéj nie udał; zamiast słodkiego, był jakiś kwaśny... mdły... do niczego niepodobny.
Zosia spojrzała wprawdzie na niego, ale w tém spojrzeniu nie było nic... nic a nic... próżnia taka, jak pod kloszem machiny pneumatycznéj.
Za to pan Michał wyściskał bladego młodzieńca,