Strona:Klemens Junosza - Młynarz z Zarudzia.djvu/50

— 46 —

on umarł i obaczcie no, jakto mu głowa z tyłu chrobocze, niby garnek rozbity...
 Sołtys dotknął głowy Wojciecha i westchnął ciężko.
 — Za nasze krzywdy on zginął — rzekł. — Niech no was dwóch zostanie na warcie przy nieboszczyku, a my chodźmy do młyna, może tam co znajdziemy.
 Zrozumieli, o co idzie i w milczeniu poszli za sołtysem.
 Młyn był nieczynny. Koła stały nieruchome, a woda, przeciskając się wązkim strumykiem przez zamknięte stawidła, szemrała smutnie.
 Sołtys do drzwi zapukał. Były zamknięte, nikt nie odpowiadał.
 — Może w polu są szwaby? — zauważył jeden z włościan.
 — Nie szkodzi, poczekamy — rzekł sołtys.
 Usiedli na mostku, czekając, aż się kto z młyna zjawi.
 Sołtys westchnął ciężko i rzekł do swego sąsiada:
 — Grzeszna rzecz kogo posądzać, ale mnie się widzi, mój kumie, że w tem, co się stało, jest niemiecka ręka.
 — Pewnie, pewnie... Boska ręka, a potem niemiecka.
 — W nocy to musiało być.
 — Burza szkaradna była, deszcz lał; ja zbudziłem się zaraz po północku i wyjrzałem przez okno, taka ulewa była, żem się jeno przeżegnał.