Strona:Klemens Junosza - Historya o kilku emerytach i jednym fortepianie.djvu/10

reszcie zasłabła i onegdaj przeniosła się ad patres.
 — Więc to ją pochowałeś.
 — No tak, ale na tém nie koniec.
 — Jakto nie koniec, pochowali ją przecież.
 — Ba, ale nie pochowali córki co po niéj została: szesnastoletniéj, dobréj, poczciwéj dziewczyny, która przytém jest bardzo ładna.
 — Ładna? powiadasz kolega.
 — Jak obrazek — i otóż w tém właśnie jest sęk!
 — A tak, panie radco, znam ja to, jest sęk i duży. To niedobrze jak sierota ładna.
 — Funduszów żadnych nie ma, matka resztki posprzedawała jeszcze za życia, o krewnych ani słychać, cóż więc z nią będzie.
 — Źle będzie, taki to los naszych dzieci.
 — Jakich naszych?
 — No, urzędniczych w ogóle; my przynajmniéj bo sami biedę klepiemy: radca jesteś kawaler, ja wdowiec.
 — I ja także.
 — I ja.