Strona:Klemens Junosza - Guwernantka z Czortowa.djvu/24

 — Jakżeś ty zmężniał, wypiękniał, mój Jasiu; doprawdy zaczynam być w obawie o nasze panny — jestem nawet pewna, że jak wyjedziesz, to niejedna łezka tutaj popłynie za tobą...
 — Alboż, Helenko, na tem waszem wygnaniu, są jakie panny?
 — Nie ubliżaj naszéj okolicy i — strzeż się — znajdą bo się i takie, co nie na żarty potrafią cię usidłać.
 — O co to, to bardzo wątpię, jestem pod tym względem opancerzony aż nadto.
 — Ty? miałbyś się już wyrzec młodości i miłości? ty dzieciaku!
 — No, tak zupełnie nie — ale mam pewne powody do udawania poważnego człowieka.
 — Więc masz już może narzeczoną? dla czegoż nie wtajemniczysz siostry w plany twéj przyszłości.
 — Nastąpi to może kiedyś... teraz nie mogę mówić.
 — Nawet przedemną?
 — Wybacz mi... ale nawet przed tobą.
 — Proszę!
 — Wierz mi, że ucieszysz się, ale późniéj.
 — Może... a jednak.
 — Jesteś kobietą, a więc ciekawą — ale wyobraź sobie, że ja żartuję tylko.
 — Niech i tak będzie — jeżeli jednak masz jakie zobowiązania względem kogo, to wcale temu komuś nie zazdroszczę.
 — A to z powodu?
 — Mam w domu osobę, w któréj zakochasz się od pierwszego wejrzenia.
 — Czy nie mówisz czasem o cioci Figlisiewiczowéj?
 — Nie — mówię o kim innym... i żałuję tego kogoś.
 — Zaciekawiasz mnie.
 — Płacę ci wzajemnością — ale twoja ciekawość zaspokoi się niedługo, zobaczysz przy obiedzie.
 — Więc to jakaś kuzynka?
 — Nie — to guwernantka.
 — Guwernantka!
 — Nie krzyw się — wierz mi, że mogłaby być hrabiną, bardzo ładna i dystyngowana osoba.
 — Tem lepiéj.
 — No...
 — Przynajmniéj będzie jakaś rozrywka w téj waszéj posępnéj okolicy...
 — A czy wiesz, że z takich rozrywek wywiązują się niekiedy rzeczy seryo?
 — Nie miéj mnie za dziecko... tak dalece nie angażowałbym się dla guwernantki, chociażby była piękniejszą niż wszystkie madonny włoskich mistrzów.
 — No tak... ja wiem żeś ty rozsądny chłopiec, mój braciszku, ale to gra niebezpieczna... chociaż.