Strona:Klemens Junosza - Dzień ś. Józefa.djvu/11

 Na téj to kładce ujrzał dziadek Józię, jak wołała na swe towarzyszki:
 — Zobaczycie, że przejdę...
 — Józiu! Józiu! — zawołał starzec — wróć się...
 Lecz Józia nie słyszała już tego, upadająca kłoda wyrzuciła miliony brylantowych kropel, a bystra woda unosiła szybko śmiałą dziewczynę...
 — Ratuj ją! — krzyknął Rymsza.
 — Mogę tylko modlić się za nią — szepnął przerażony pan Adam.
 — Módl się, ty... babo! — krzyknął starzec i rzucił się ku rzeczce...
 Już miał skoczyć z wysokiego brzegu, gdy w tém dłoń jakaś silna schwyciła go za ramię i odrzuciła daleko, tak, że starzec potoczył się i padł na ziemię wilgotną. Goście oniemieli z przerażenia.., ale już na powierzchni wody widać było czyjąś głowę i dwie silne ręce walczące z prądem.
 Na brzegu była cisza, któréj nawet