Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/92

88

 — Niech cię Bóg błogosławi. Ucz się i pracuj!
 — Sierota po moim synu — dorzucił dziadek.
 — Niema sierot, panie — rzekł łagodnie — bo nad wszystkimi czuwa Bóg Ojciec Przedwieczny.
 Dziadek trochę się zmieszał, a zakonnik odezwał się do mnie:
 — Słyszałeś, chłopczyku, com powiedział?
 — Słyszałem.
 — Zawsze o tem pamiętaj, a sił i starań dokładaj, żebyś na łaskę Ojca sierot zasłużył. Strzeż się złego jak ognia, a Bóg cię nie opuści.
 Pogłaskał mnie jeszcze raz po głowie i do starszych się zwrócił. Pani rotmistrzowa, ujrzawszy go, koniecznie usiłowała powstać na powitanie, zbliżył się do niej szybkim ruchem i rzekł:
 — A dobrodziejko! co znów... niechże się pani nie rusza.
 Przywitali się, jak dawni znajomi.
 — Jakże — pytał — ze zdrowiem?
 — Trzyma mnie Pan Bóg przy życiu — odrzekła — pomimo lat starych i cierpień. Wola Jego, choć nieraz pragnęłabym już odpocząć. Fizyczne moje dolegliwości łagodzi kochany nasz doktór, a moralne modlitwa.
 — Tak, pani, wiara daje siłę, wiarę mieć potrzeba...