Strona:Klemens Junosza - Dworek przy cmentarzu.djvu/125

121

przywoził na targ okazałe szczupaki, tłuste węgorze, raki, a grzybów i rydzów co najlepszych bez liku.
 Ujrzawszy rybaka z Dębianki, pobiegłem uradowany do niego; właśnie towar swój już sprzedał i do odjazdu się zabierał, zatrzymałem go, prosząc, aby mi powiedział, czy dawno widział pana Piotra i co się z nim dzieje?
 Chłop nie był gadatliwy, popatrzył na mnie przez chwilę, podrapał się w głowę i rzekł flegmatycznie:
 — Albo co?
 — Bo widzicie, tu wszyscy są niespokojni i radziby wiedzieć, jak zdrowie waszego pana, czy mu lepiej?
 — Hm... — mruknął — może lepiej, może gorzej, kto to może wiedzieć.
 — Bywacie tam przecież.
 — A dyć, chodzi się — i dziś byłem.
 — Zdrowy? przytomny?
 — Nie bardzo.
 — Doktór nasz tam jest przecie.
 Chłop ręką machnął.
 — A juści — rzekł — siedzi, siedzi, jednem okiem na pana patrzy, drugiem gazetę czyta... ale co z tego?
 — Więc mówicie, że ciągle źle.