Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/55

 — A on chce być?
 Sołtys naprzód wystąpił.
 — Mnie, wielmożny nacelniku tak z tem jak i przez tego. Jo gospodarstwo swoje mom, pieniądze mom, i w moim rodzie jeszcze żadnych urzędników nie było — jeno dla biednego narodu...
 Pypeć przerwał tę oracyę:
 — My chcemy wielmozny nacelniku, żeby sołtys wójtem ostał, jeno żeby wprzódy dał nam na piśmie kwitek...
 — Jaki tobie kwitek?! na co?
 — Niby żeby się podpisał, bo on je krzynkę piśmienny, żeby się podpisał u rejenta, jako żadnych opłatów nie będzie i egzekucyjów też nie będzie, żeby se gospodarze byli spokojne i żeby stójków nie dawali, jeno żeby zawdy przed kancelaryą stojała fornalka ze dwora — a jak wypadnie, na to mówiący sialwark, a gospodarze będą mieli w polu robotę, tedy żeby gospodarzy do sialwarku nie spędzać.
 — Nu, a kto drogi zreperuje?
 — Do drogów reperacyi, można nazganiać żydów, naród letki jest i do roboty nic nie ma.
 — Ty mądry chłop. Ty już wszystko powiedział?
 Pypeć znów zaczął się skrobać po głowie.
 — My byśmy jeszcze chcieli, rzekł nieśmiało.
 — Cóż takiego jeszcze? mów:
 — A to prosę wielmoznego nacelnika, żeby nam jeszcze po jakie kilka morgów lasu...
 — Ho! ho, jak ty się nazywasz człowieku?
 — Jo się nazywam na imię Wincenty, a na przezwisko Pypeć, moja chałupa trzecia z brzega.
 — Ty dziś trochę wypił, Pypeć, nieprawda?
 — A juści, mało wiele wypiło się, bo do takiego jenteresu trza wypić.