Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom VI.djvu/151

 — Nigdy! a przynajmniej nie teraz, w żadnym razie nie teraz.
 — Dla czego? Co pana tu zatrzymuje?
 — Nie wiesz doktorze, nie masz pojęcia, co ja mam tutaj do roboty — i tak zaniedbałem dużo już przez to przeklęte osłabienie.
 — Czy ta robota nie da się odłożyć?
 — Nie, nie sposób, niepodobieństwo.
 — No, ostatecznie, możemy jeszcze do tej kwestyi powrócić, tymczasem pożegnam pana, wpadnę do rodziców na chwilkę.
 We drzwiach ukazała się Julcia.
 — Już nas pan opuszcza? — zapytała.
 — Powrócę jeszcze, żeby państwa pożegnać.
 — A nie, tak nie można, ciocia obraziłaby się śmiertelnie. Czekać będziemy z obiadem.
 — Więc dają mi państwo urlop na...
 — Na kwadransik tylko — rzekła z uśmiechem, podając mu rękę.
 Wiktor skłonił się i zarzuciwszy futro na ramiona, poszedł do mieszkania rodziców na folwark.
 W skromnie umeblowanym pokoiku serdecznie przyjęła go matka staruszka. Z rozrzewnieniem ujęła jego głowę rękami i pocałowała go w czoło. Ojciec także przerwał rachunki, któremi był zajęty i wyszedł na powitanie syna.
 — Jakżeś go znalazł? — zapytał, w stronę dworu wskazując.
 Młody Żarski nie zaraz odpowiedział.
 — Proszę ojca — rzekł po namyśle — ja nie