Strona:Klemens Junosza-Pająki.pdf/221

 Jakoż ochrypli i zaczęli ciężko sapać, rzucając tylko urywkowe słowa, niedokończone frazesy i przekleństwa. Żaden już nie miał siły powiedzieć: „obyś nogi połamał!“ i poprzestawał tylko na wymówieniu „obyś“ — w słusznem mniemaniu, że przeciwnik nie pomyśli, iż to „obyś“ poprzedza życzenia zdrowia, lub wygrania na loteryi.
 — Czyje to pieniądze? — zapytał dziadzio.
 — Czyje mają być? Są moje! — wrzasnął rudy.
 — Niczyje nie są!
 — Moje!
 — Obyś ty... W najgorszym razie, to jest suma familijna...
 — Dlaczego ona ma być familijna? Ona do nas wszystkich należy!
 — Obyś ty należał do anioła śmierci, cyganie! Idź ztąd, nie wracaj więcej.
 — Dobrze, dobrze, ja pójdę, ale do cyrkułu; ja wam pokażę, co to jest dwa razy pieniądze odbierać!...
 — Obyś dwa razy umierał! — krzyknął finansista o kształtach karpia i odepchnął zajadłego faktora na bok. — Sprawiedliwość przedewszystkiem! — wołał — sprawiedliwość grunt! Można oszukać, mo-