Strona:Klemens Junosza-Pająki.pdf/201

 Spojrzała na niego wzrokiem pełnym zdumienia.
 — Lepiej nam teraz — powtórzył.
 — A przed trzema dniami znowu jakiś papier przyniesiono do domu. Czy nie widziałeś?
 — Wiem doskonale. Ile to już takich papierów przynieśli! I — dodał ciszej — ile jeszcze przyniosą!
 — Więc w czem widzisz polepszenie, mój drogi?
 — Ubyło nam kilku. Z mniejszą liczbą, niż dawniej, mam do czynienia.
 Kobieta westchnęła.
 — Daj Boże — rzekła — ale jakoś dotychczas przewidywania nasze nie sprawdzają się. Tyle pracy, tyle pieniędzy idzie na marne! Ciągle żyjemy tylko nadzieją, a tymczasem młodość ubiega, siły się wyczerpują... Co nas czeka?
 — Nie rozpaczaj.
 — Czyż rozpaczałam kiedy, czy skarżyłam się?
 Pocałował ją w rękę.
 — Nie, moja droga — rzekł — znosiłaś los swój mężnie, z godnością i dodawałaś mi ducha w zwątpieniu. Teraz ja chciałbym dodać ci odwagi. Mam nadzieję, że wydobędziemy się kiedyś.
 — Jeszcze rok — szepnęła z uśmiechem.
 — Nie, już nie śmiem naznaczać terminu; nie za