Strona:Klemens Junosza-Pająki.pdf/193

życzył jednej takiej trochę pieniędzy przed odjazdem w górę.
 — Waryat! czysty waryat! Ma się rozumieć, przepadło.
 — Co pani powie? Wcale nie przepadło. Ta osoba spadła na drzewo, jak wrona, pod Mokotowem, a balon złapali chłopi. Nawet kataru nie dostała. Takie szczęście do handlu! Nie potrafię pani nawet w dziesiątej części opowiedzieć, jakie osoby Karawaner znał i jakie one wyrabiały sztuki. Była pomiędzy niemi taka, cokolwieczek niemka, która potrafiła uczepić się jedną nogą za drążek, głowę mieć na dół, w zębach trzymać armatę, a z tej armaty naprawdę strzelali.
 — Aj, dość już, dość!
 — Czekaj-no pani, były i takie, co potrafiły w krótkim czasie zjeść; co pani myśli, potrafiły zjeść?
 — Alboż ja wiem, jak dużo.
 — Dużo, bardzo dużo; zgadnij pani.
 — Może całe cielę!
 — Cielę? Co znowuż! Całe kamienice murowane, folwarki, sukcesye, takie, co już są i takie, których jeszcze nie ma. Wszystko wszystko...