Strona:Klemens Junosza-Pająki.pdf/183

 — Więc masz pani z nim zmartwienie?
 — Mam i właśnie takie, o jakiem mówił Izrael Meir. Nie jest ono bardzo duże i nie jest bardzo małe, ale jest ciągłe, codzień, w powszedni dzień i w święto. Oj, my kobiety jesteśmy bardzo biedne.
 — To prawda, kochana pani — dodała pani Fajerwerk z głębokiem westchnieniem — jesteśmy bardzo biedne i delikatne.
 Pani Jenta spostrzegła, że rozmowa odchodzi od głównego przedmiotu, zwróciła ją więc odrazu na dawne tory.
 — Ciekawa jestem — rzekła — dlaczego drugi mąż ma być koniecznie zmartwieniem?
 — Dlatego, że jest drugi.
 — Może się przecie trafić taki, który będzie pociechą i radością.
 — Co pani mówi? Zkąd pani przychodzi na myśl pociecha? Przecież pani nie wyjdzie za młodzika, mającego ośmnaście lat, tylko dostanie pani albo rozwodnika, albo wdowca, wypraktykowanego.
 — Ja żadnego niechcę.
 — Zechcesz pani, dlaczego nie? Najpierw samej kobiecie ciężko żyć...