Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/37

ką, podnosi ją powoli, wyżej, jeszcze wyżej, wreszcie uderza i mucha ucieka, a niemiec chowa brodę w kołnierz i robi niezmiernie głupią minę.
 Przed oknem stoi gromadka malców i za każdem uderzeniem klapki bije niemcowi brawo.
 Jakiś czupurny blondynek, z tornistrem na plecach tak się rozochocił, że zamiast bić brawo jak zwykle na własnej dłoni, zaczął z całej siły bębnić pięścią po plecach Edzia.
 Jest to także pewien sposób zawiązywania znajomości, a nawet przyjaźni.
 Edzio nie pozostał dłużnym w odpowiedzi i oddał szturchańca przeciwnikowi z dużym naddatkiem, potem obydwaj odskoczyli na kilka kroków i patrzyli na siebie zacietrzewieni, jak koguty.
 Edzio ściskał drobne pięści i gotów był na nowo rzucić się do walki, ale tamten drugi wybuchnął nagle śmiechem:
 — Ja cię wcale uderzyć nie chciałem — rzekł.
 — Nie chciałeś? czegoż więc biłeś?
 — Zdawało mi się, że kawaler jest mój kolega Wacek, a tymczasem nie. Takie skopsanie przez pomyłkę nie liczy się, tembardziej, że oddane.
 — O! ja zawsze oddaję.
 — Ho, ho, a cóż kawaler jesteś za jeden, do jakiej szkoły chodzisz?
 — Jeszcze nie chodzę, ale będę chodził.
 — Na wstępniaka?
 — Nie wiem, jak zdam, może do pierwszej zdam.
 — Ja właśnie w pierwszej jestem. W piłkę umiesz grać?