Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/49

 — To nieprawda.
 — Skoro mówię...
 — Ale tak nie myślisz; wiem, że co innego masz w głowie. Zresztą, zawsze na świecie taki porządek był i ty go nie odmienisz. Kto się żeni, pragnie dzieci; kto wychowa dzieci, prosi Boga o wnuki. Żebyś ty sto rozumów miał, żebyś tysiące jarmarków obejrzał i nie wiem jak mądrował, to nic inszego nie wymądrujesz, tylko, że trzeba Adamka ożenić.
 — A no, wreszcie, niechby tam. Juści kiedyś musi to się stać.
 — Źle, że się dotychczas nie stało.
 — Nie wspominałaś nigdy, że ci tak pilno babką zostać.
 — Jakiś ty dziwny, Gerwazy, jakże miałam wspominać? Dokądże to nasz Adaś przyprowadziłby żonę? Do tej marnej chałupy, w której gromadą siedzimy, jak żydy, z parobkiem, z dziewkami, z dobytkiem. Nasza synowa inszej wygody potrzebuje.
 — Jeszcze jej nie znasz, a już wiesz, jakiej wygody zażąda.
 — Nie znam, ale wiem, jakąbym chciała mieć.