Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/36

nią przy ognisku, z którego dym wznosił się słupkiem białawym do góry, uwijała się kobieta.
 Hanka zarzuciła chusteczkę na głowę i szybkim krokiem udała się ku wzgórzu. W parę chwil później, zmęczona trochę, zarumieniona, znalazła się przy ognisku.
 — Hanusia! — zawołała staruszka — tyżeś to, kochanie!
 — Czyżbyście nie poznali mnie, pani Józefowa?
 — Oczy moje coraz gorzej widzą — rzekła starowina — o zmroku nic już nie widzę, a przy blasku, kiedy słońce świeci, to mi się każda rzecz mieni.
 — Moja droga, złota pani Józefowa, ja tu przybiegłam, żeby wam dać znać.
 — Co takiego?
 — Cieśla jest, domy będą stawiali...
 — To i cóż?
 — No, kiedy jest, to niechby i dla pani zarządził, jak co zrobić.
 — Dziękuję ci, kochaneczko, za twoją pamięć i serce dobre, ale ja domu stawiać nie będę...
 — A jakże będzie?