Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/178

tylko z porządkiem, to zawsze porządniej wygląda. Każda rzecz ma swoją drogę.
 — Bądźcież sobie radzi, bracia kochani — prosił Wincenty.
 — Owszem, ale gospodarz niech siada!
 — Niech siada!
 — Sługa ja wasz dziś, kochani bracia — odrzekł Wincenty — i marny byłbym sługa, żebym siadł.
 — Ale siadajcież, swoiśmy.
 — Tembardziej, tembardziej, — powtarzał stary i wziąwszy ogromny, żelazny widelec do ręki, dokoła długiego stołu chodził i potężne kawały z misy gościom na talerze nakładał, to znów piwo z dzbana do szklanek nalewał, bacząc, żeby nikomu nie brakło, żeby nikt pominięty nie został.
 Dominik zerwał się z ławy i do Wincentego przypadł.
 — Już ty nam, Wicusiu kochany — mówił — dość honoru świadczyłeś, siadajże nareszcie, bój się Boga i jedz, bo ci się od samego patrzenia ckliwo zrobi. Jabym nie wytrzymał godne słowo daję, same zapachy zawróciłyby mi w głowie. Siadaj, siadaj, Wicusiu! Ot, tu, koło mnie, na brzegu. Ze-