Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/139

 — Niechno panicz da pokój, panicz mi jeszcze, broń Boże, kość złamie.
 — Nie znasz żartów?
 — Wolę ich nie znać. Niedobre są żarty bolące, wszystko można kupić, ale zdrowia nie dostanie na żadnym jarmarku.
 — No, no, zagoi się. Przyjdź-no zaraz do zajazdu, mam do ciebie interes. Tylko nie bałamuć, bo pilno.
 — Panicz stoi w numerze?
 — Przecież nie pies jestem, żebym miał stancyę na dworze.
 — Śliczne słowo. Dobrze, ja zaraz przyjdę; zaraz, choć nie jestem czasowy.
 — Pamiętaj!
 Za chwilę Icek wchodził do numeru.
 Była to kletka, a raczej przedział dużej kletki, zrobionej z desek, przedzielonej na trzy części. Na dzwiach kredą wypisany był numer.
 Wchodziło się do tych apartamentów przez stajnię, a właściwie przez wielką szopę, służącą dla pomieszczenia koni i bryczek.
 Za dnia było tam pełno kur, poszukujących ziarnek owsa, nocą zaś masa szczurów i myszy. Okna numerów wychodziły na wą-