Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/12

 Chłop spojrzał na swego towarzysza z wyrazem powątpiewania. Chudy, mały żydzina, bynajmniej nie miał powierzchowności rzemieślnika; twarz jego blada, o wystających kościach policzkowych, pierś wąska, ręce drobne, świadczyły, że ich właściciel nie mógłby podźwignąć młota, ani topora.
 — Co się tak patrzycie?
 — A no, myślę sobie, jakie to wasze majsterstwo? Juści chybaście nie cieśla, nie kowal, nie stolarz...
 — Nawet nie krawiec — dodał żyd.
 — Tedy jakże?
 — Ja jestem taki sobie majster, bez warsztatu, ale niechno mi wpadnie trochę pieniędzy do ręki, to obaczycie, jaki ja będę mechanik; niech się wszystkie majstry schowają.
 Niemiec roześmiał się.
 — Jo, jo!... — rzekł. — Pieniądz jest ladny instrument.
 — Juści prawda — dorzucił chłop — pieniądz dobra rzecz.
 — Wy się na tem nie znacie, gospodarzu.
 — Dlaczego?