Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/188

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

„Czytankowa niemal prostota CUDOWNEJ MELINY, lekko podbeletryzowanego reportażu-dochodzenia, mogłaby świadczyć tylko o prozatorskiej ostrożności Orłosia. Kryje się za nią coś więcej. Od dawna nie słyszało się u pisarza krajowego takiej nuty «troski obywatelskiej» (...) ocieramy się o cień tego, który od literatury polskiej domagał się «rozdrapywania ran zarosłych błoną podłości»”.
(Gustaw Herling-Grudziński — „Kultura”, Paryż, 1973)

„CUDOWNA MELINA od książek, które w tym samym okresie ukazywały się w kraju, różni się — pozornie — bardzo niewiele. (...) Ale w konsekwencji to te drobiazgi właśnie — fakt, że czarnym charakterem może być sekretarz, fakt, że klika, jako zasada systemu, okazuje się silniejsza od rozmaitych szlachetnych intencji — przesądziły, iż tamte książki czy filmy były nie tylko wydawane, lecz — lansowane, zaś CUDOWNA MELINA, a także TRZECIE KŁAMSTWO, ukazały się za granicą.”
(Piotr Bratkowski — „Politechnik”, Warszawa, 1981)

„I może właśnie Kazimierz Orłoś jest ostatnim, który dla innych już celów umiejętnie posługuje się schematyzacją postaci, ukazuje modelowe sytuacje oczerniające socjalizm oraz usprawiedliwiające narodziny opozycji politycznej.”
(Paweł Krzyżan — „Życie Literackie”, Kraków, 1985)


CENA ZŁ 380,—