Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/152

lub też zbierał się, aby wypowiedzieć zgóry obmyślone kłamstwo, i, dopiero gdy powtórzyłam pytanie, odparł:
 — Chce ich sprzedać.
 — Sprzedać? Co? Sprzedać ludzi? To niemożliwe!
 — To zupełnie możliwe. Ty musisz nawet o tem lepiej wiedzieć ode mnie, bo jesteś bladą twarzą, a tylko biali kupują i sprzedają ludzi. Czy zaprzeczysz, że czarni są również ludźmi? A czy nie handlowano nimi?
 — Tutaj niema mowy o czarnych. Mówię o bladych twarzach, których się nie sprzedaje w niewolę.
 — A jednak kupią ich! Słyszałem, że są kapitanowie krętów, którzy tak źle obchodzą się z marynarzami, że nikt nie chce przyjmować u nich służby. Kiedy takiemu kapitanowi zbraknie ludzi, kupuje ich, lub kradnie.
 — Aha! Hm! Czy chcesz przez to powiedzieć, że sprzedano białych wychodźców takiemu właśnie kapitanowi?
 — Tak.
 — Kto to uczynił?
 — Melton. Emigranci należą do niego; może więc z nimi robić, co mu się żywnie podoba. Sprowadził ich z dalekiego kraju i zapłacił za nich bardzo dużo pieniędzy.
 — Nie były to jego pieniądze, lecz hacjendera.
 — Odkupił od niego hacjendę, a wraz z nią białych. Chciał odebrać pieniądze, a ponieważ nie mogli mu wrócić, sprzedał wychodźców wodzowi okrętu.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Od niego samego. Zanim zwróciłem mu wolność, powiedział mi, że ich sprzeda.
 — Gdzież był ten wódz okrętu?

152