Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/139

bez podagry? I ja mam swoje boleści, panie kapitanie.
 — Jakież to?
 — Podwyżka pensji.
 — Do kroćset kartaczy! A to nikczemność — au, au! Zejdź mi z oczu, bo gotów jestem rzucić ci w twarz fajkę, że ci podwyżka na nosie wyrośnie! Hola, któż to idzie? Ktoś zapukał.
 — Ewentualnie nie wiem — rzekł Ludwik obojętnym głosem.
 — Otwórz więc drzwi i popatrz, ośle!
 — Wedle rozkazu, panie kapitanie!
 Ludwik odwrócił się, uchylił nieco drzwi, ostrożnie wysunął głowę i rzekł po chwili:
 — Listonosz.
 — Popatrz-no, co przynosi!
 — Wedle rozkazu, panie kapitanie.
 Ludwik podszedł do drzwi i wrócił po chwili z listem w ręku.
 — Skąd? — zapytał stary niecierpliwie.
 — Hura, z Meksyku!
 — Skąd? Z Me — Me — Meksy — — Naprawdę, łotrze?
 — No tak, z Meksyku!
 Kapitan otworzył szeroko oczy,
 — Boję się, że mnie z radości djabli porwą. Wyrzucam ten stary grat! Dziś napchamy drugą. Zrozumiano?
 Po tych słowach kapitan wyrzucił przez okno swą fajkę. Spadła na podwórze wraz z odłamkami stłuczonej szyby.

135