Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/78

—   66   —

 — O, tego znam.
 — A on zna mnie. On wam powie, że nie jestem tym, za którego mnie uważacie.
 Kowal spojrzał na mnie pytająco, ja zaś odpowiedziałem:
 — Nie potrzebujemy się tak bardzo śpieszyć. Zobaczymy najpierw, co ma w kieszeniach.
 Przeszukaliśmy je, co się oczywiście nie odbyło bez objawów złości ze strony związanego. Znaleźliśmy wcale znaczną kwotę pieniężną i trochę drobiazgów, jakie zwykle się nosi przy sobie i włożyliśmy to napowrót do kieszeni. Kowal, który był miękkiego usposobienia, zapytał:
 — Czyż się nie pomyliłeś, effendi?
 — Nie, jestem swego pewien. Zatrzymamy go, chociażbyśmy nic nie znaleźli. Teraz zbadamy jego konia.
 Żona kowala zachowywała się dotychczas spokojnie. Teraz, kiedyśmy wyjść zamierzali, zapytała:
 — Czy mam go pilnować?
 — Tak — odrzekł mąż.
 Podniosła się z posłania, zapaliła kilka trzasek i rzekła:
 — Idźcie spokojnie! Gdyby spróbował się ruszyć, podpalę go natychmiast. Nie nadarmo siedziałam tam w jamie!
 — Dzielna kobietka — mruknął kowal. — Prawda, effendi?
 Koń stał jeszcze przywiązany do bramy kuźni. W torbach przy siodle było tylko trochę żywności.
 — Co teraz rozkażesz? — pytał kowal.
 — Najpierw zaprowadzimy konia tam, gdzie mój.
 — A potem?
 — Potem zapakujemy jeńca tam, gdzie ty z żoną siedziałeś.
 — A potem?
 — No, potem zaczekamy na moich towarzyszy.
 — A co się potem z nim stanie?
 — Każę go odprowadzić do Edreneh.