Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/77

—   65   —

wien, że wymusi to nawet przemocą. Z pozorną obojętnością nie spuszczałem oka z jego rąk. On zawołał głośno:
 — Nie znam tego człowieka, ale chcę i muszę jechać!
 Chciał mnie wyminąć, ale zastąpiłem mu znowu drogę. Stanąłem pomiędzy nim a wyjściem.
 — Potępienie na was!
 Po tych słowach cofnął się o krok i błysnął nożem w dłoni. Chciał mnie pchnąć, lecz kowal schwycił go z tyłu za rękę.
 — Psie! — ryknął, zwracając się teraz do niego.
 W ten sposób ja znalazłem się za jego plecami, chwyciłem go za ręce i przycisnąłem wstecz mocno do ciała tak, że nie zdołał niemi ruszyć.
 — Kawałek sznura albo rzemienia! — zawołałem, zwracając się do kowala.
 — To się wam nie uda, zgrzytnął rzekomy ajent.
 Wytężał wszystkie siły, aby się wyrwać, ale daremnie. Wierzgał poza siebie nogami, lecz nie trwało to długo, bo kowal się śpieszył z wykonaniem mego polecenia i wnet przyniósł to, czego żądałem. W kilka chwil leżał ajent związany na ziemi.
 — Tak — rzekł Szimin tonem wewnętrznego zadowolenia. — Tak stanie się i twoim sprzymierzeńcom, którzy taksamo skrępowali mnie i moją żonę.
 — Nie mam żadnych sprzymierzeńców! — ofuknął.
 — My wiemy lepiej!
 — Żądam uwolnienia natychmiast!
 — Nic pilnego!
 — Bierzecie mnie za kogo innego! J a jestem człowiekiem uczciwym!
 — Udowodnij to!
 — Zapytajcie się!
 — Gdzie i kogo?
 — Idźcie do Dżnibaszlu!
 — Ach, toby nie było daleko. Ale do kogo?
 — Do farbiarza Boszaka.