Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/480

—   452   —

 — Czego chcecie? — spytałem krótko.
 — Was! — brzmiała jeszcze krótsza odpowiedź.
 — Na co?
 — Do cabtieh mnsziri.
 — Czego on sobie życzy?
 — Ukarać was!
 — Za co?
 — Za baty.
 — Jakie baty?
 — Które ja dostałem.
 — Więc jesteś już ukarany! Naco nas jeszcze?
 Gdybym był umiał namalować tę twarz, jaką miał ten kawas w owej chwili, byłaby to najcenniejsza pamiątka z mego pobytu w Turcyi. To się wprost nie da opisać. Odszedł całkiem od zmysłów. Przypomniał sobie jednak, że przecież musi coś powiedzieć. Sposępniał ba rdzo i zawołał:
 — Czy pójdziecie dobrowolnie?
 — Nie.
 — A więc mam was wziąć przemocą?
 — Nie.
 — Allah, Allah! A jak?
 — Wcale nas nie zabierzesz.
 Tu był kres jego filozofii. Nazwał się najbystrzejszym ze swych towarzyszy, ale to wielka różnica ścigać w myśli trzy siwki, a aresztować pięciu ludzi, których ani cabtieh, ani nic wogóle nie wyprowadzi z równowagi. Zrobił, co uważał za najrozumniejsze, a co istotnie było najlepsze: oto oparł się o ścianę i wezwał jednego z towarzyszy:
 — Mów ty!
 Dotyczący wystąpił. Zaczął całkiem inaczej. Miał widocznie znaczne zdolności do nauki poglądowej, bo podniósł strzelbę, podsunął mi kolbę prawie pod nos, pokazał ją potem wszystkim w koło i zapytał:
 — Czy wiecie, co to jest?
 Z powodu niezwykłości jego postępowania sam mu odpowiedziałem: