Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/472

—   446   —

 — Jak ono brzmi?
 — Bir syrdasz.
 To hasło było nieźle dobrane, ponieważ oznacza: „zaufany“.
 — A czy to prawdziwe słowo? Nie zmyśliłeś go sobie?
 — Nie, panie! Jakżebym się ośmielił!
 — Okłamałeś mnie trzy razy, nie zasługujesz więc na wiarę.
 — Teraz mówię prawdę!
 — Wystawię cię zaraz innem pytaniem na próbę. Czy otrzymywałeś często od Mibareka tajemne zlecenia?
 Odpowiedział dopiero po chwili:
 — Tak, effendi.
 — Jakie?
 — Tego zdradzić nie mogę.
 — Nawet jeśli dostaniesz bastonadę?
 — W żadnym razie.
 — Czemu?
 — Przysiągłem uroczyście. Prędzej dam się zabić, niżbym miał za krzywoprzysięstwo pokutować wiecznie w piekle.
 Teraz wyznał prawdę oczywistą. To też skorzystałem z tej sposobności i zapytałem:
 — Znasz może słowo: „En Nassr“?
 — Tak.
 Nie spodziewałem się tak szybkiego przyznania. Teraz był szczery istotnie.
 — Jak je poznałeś?
 — Zupełnie tak, jak to pierwsze. Stary Mibarek mnie powiedział.
 — Do czego służyło to słowo?
 — Jako znak do porozumienia.
 — Między kim?
 — Między wszystkimi jego znajomymi.
 — A teraz już nie jest znakiem?
 — Nie.