Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/248

—   230   —

 — Tak. Czy znasz mnie?
 — A ty znasz mnie?
 — Jesteś żebrak Saban.
 — Ach, a ty?
 — Noc ciemna, jak twoja dusza. Nie możesz poznać mej twarzy. Jestem kowal Szimin z Koszikawak.
 — Dlatego wydał mi się twój głos znajomym. Jedź dalej! Nie mam z tobą nic do czynienia.
 — Ale ja z tobą. Czy znasz tego człowieka, który jest tutaj ze mną?
 — Nie. Zabierajcie się precz!
 — Uczynię to, ale wpierw pomówię z tobą słówko, Sabanie! Przy tych słowach ja zbliżyłem się doń i ustawiłem tak mego konia, że mię mógł poznać. Stanęliśmy tak obok siebie, że głowa jednego konia znajdowała się przy ogonie drugiego.
 — Do wszystkich dyabłów! Cudzoziemiec! — zawołał.
 — Tak, cudzoziemiec! Teraz uwierzysz, że mam z tobą pomówić?
 — Ale nie ja z tobą!
 Spostrzegłem, że sięgnął ręką do pasa. Było tak ciemno, że nie mogłem zobaczyć, czego tam szukał. Wziąłem sztuciec w rękę tak, że kolba spoczęła na karku konia i byłem gotów do ciosu w lewo lub w prawo.
 — Powiedz zatem, dokąd jedziesz? — zapytałem, patrząc nań ostro.
 — Co cię to obchodzi, morderco? — odpowiedział.
 — Morderco?
 — Tak. Kto przez ciebie kark skręcił i komu twarz roztrzaskałeś?
 — A kogo wy zwabiliście do swej chaty, aby go zabić? Ja wiem, dokąd ty dążysz, ale bądź tak dobry i wróć się.
 — Kto mnie zmusi do tego?
 — Ja. Zsiadaj!
 — Oho! Czy i mnie chcesz zamordować? Ja się obronię. Ruszaj do piekła!