Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/208

—   192   —

 — Nie, zapewniam was o tem.
 — To niechaj wyjdzie!
 Grubas nie chciał widocznie, bo nastąpiła dłuższa, półgodzinna wymiana słów. Tymczasem ustawili się Osko i Omar na dwu rogach, obsadzonych przedtem przezemnie i Halefa. Otrzymali oni polecenie zrobić użytek z broni za najlżejszym objawem wrogiego postępowania.
 — Allah niech wam przebaczy! — usłyszałem głos farbiarza. — Muszę się za was poświęcić. Jeśli mnie zabije, to pamiętajcie o mojej żonie i dziecku!
 Brzmiało to tak tragikomicznie, że z trudem wstrzymałem się od głośnego śmiechu.
 Wyszedł z chałupy. Widziałem niejednego człowieka w stanie zawstydzenia, zakłopotania i trwogi, ale takiej fizyognomii, jaką przedstawiał teraz grubas, nie miałem dotychczas przed oczyma. Nie śmiał podnieść oczu i drżąc cały stanął, w drzwiach.
 — Chodźno tu, na róg! — rozkazałem. — Ci dwaj waleczni mężowie będą czuwać na razie, aby twoi towarzysze nie rozpoczęli kroków nieprzyjacielskich.
 — Zostaną spokojnie w chacie — zapewniał.
 — Spodziewam się, że zrobią to w obawie o ciebie! Nic ci się nie stanie, ale w razie najmniejszej próby z ich strony, wbiję ci ten nóż między żebra.
 Powiedziałem to groźnie i pokazałem mu sztylet.
 Farbiarz chwycił się natychmiast oburącz w okolicy żołądka i przestraszony zawołał:
 — Panie, pomnij, że jestem ojcem rodziny!
 — A ty, oddając mnie mordercom, pytałeś o moją rodzinę? Chodź!
 Wziąłem go za rękę i pociągnąłem poza róg, gdzie stał Halef i sahaf Ali.
 — O cudzie Allaha! — zawołał hadżi. — Coza bryła mięsa! Czy składa on także po kilka tysięcy jaj na godzinę?
 Farbiarz nie miał czasu odpowiedzieć na to niepojęte pytanie. Ujrzał sahafa i zawołał: