Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/207

—   191   —

 Wewnątrz zaczęto szeptać.
 — Wyjdź! — usłyszałem.
 — O, Allah! On mnie zamorduje! — bronił się grubas.
 — Pamiętajcie także o dywanach, któreście poukrywali — przestrzegałem ich. — One także przepadną, jeśli nie uczynicie zadość memu żądaniu.
 — Co zrobisz z bojadżym? — zapytał któryś.
 — Oznajmię mu tylko, pod jakim warunkiem puszczę was wolno.
 — Nic złego go nie spotka?
 — Nie.
 — Będzie mógł wrócić, gdy skończy z tobą rozmowę?
 — Tak.
 — Czy przyrzekasz nam to na Allaha i proroka?
 — Powiedziałem wam, że jestem chrześcijanin. Nie przysięgam na żadnego proroka.
 — Jak się zowie twój Allah?
 — Tanry — Bóg!
 — To przysięgnij na swego Tanry!
 — I tego też nie uczynię. Zbawiciel nasz Jezus zakazał przysięgać. My chrześcijanie mówimy „tak“ albo „nie“ i dotrzymujemy słowa.
 — I nie oszukasz nas?
 — Nie.
 — To daj nam słowo!
 — Daję słowo i obiecuję, co następuje: jeśli wyślecie bojadżego i będziecie spokojni, dopóki się z nim nie rozmówię, to mu włos z głowy nie spadnie, on wróci bez kłopotu i szkody do was.
 — Ale jeśli się z nim nie pogodzisz?
 — To powiem wam, jaki jest mój zamiar. Zresztą, jeśli zachowacie się cicho, zrozumiecie każde słowo naszej rozmowy. Poznacie z tego, że jestem pobłażliwy; uczynicie nawet z radością to, czego zażądam.
 — Ty dałeś słowo, ale czy towarzysze twoi źle się z nim nie obejdą?