Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/116

—   104   —

 — I dobrze zrobisz. Powiedziałem ci, że ja nie postąpiłbym tak, ale nie słuchałaś mojej rady.
 — Ależ osioł jest moją własnością. Jak on śmie wierzgać na mnie? Przestraszyłam się, że drżę na całem ciele! Czy widzisz, jak się trzęsę?
 — Widzę!
 — Potrzymaj mnie!
 — Czy to rzeczywiście potrzebne? Czyż aż tak źle jest?
 — Tak, jest bardzo źle! Jest nawet tak źle, że muszę usiąść, by przyjść do siebie.
 Eteryczniejsza niewiasta osunęłaby się w estetycznie malowniczy sposób na ziemię. Czileka uczyniła także próbę w tym kierunku, ale ciało jej było za ciężkie; straciła równowagę i znalazła się tak nagle na ziemi, że zaledwie miałem czas wyrwać kosz z pod niej, by w nim nie usiadła.
 — Ach! Dziękuję ci! — rzekła.— Teraz muszę odetchnąć. Brak mi powietrza!
 I tak było rzeczywiście. Gdy wrócił prawidłowy oddech, powiedziała:
 — Teraz włożysz mi to wszystko, co pozostało, do koszów i przysposobisz mi siodło. Potem ruszymy.
 Zastosowałem się i do tego rozkazu; w duchu rozważałem z ciekawością pytanie, jak ją wsadzę na siodło. Już pomoc przy powstaniu z ziemi kosztowała mnie wiele trudu. Gdy skończyłem nakazaną robotę, rozglądnęła się piekarzowa bezradnie dokoła.
 — Czego szukasz? — spytałem.
 — Schodków, małych schodków.
 — Schodków? Skąd się tu w czystem polu znajdą schodki?
 — Ależ potrzeba mi ich do wsiadania!
 — Ojoj! To naprawdę przykra sprawa!
 Rzuciłem także bezradne spojrzenie dokoła.
 — Tam — rzekła nagle — tam widzę kloc. Zaprowadź mnie tam!
 Udało mi się z pewnym trudem podsadzić ją na