Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/113

nim ze strzelbą przyłożoną do ramienia. Mogłem ich już wolno puścić, chciałem jednak, żeby mnie wprzód za poprzednie obelgi przeprosili. Przybywszy do nich, odłożyłem zawadzającą mi strzelbę, a wziąłem w rękę rewolwer, ażeby wciąż trzymać ich w szachu. Wszyscy czterej patrzyli przed siebie ponuro, słowa jednego nie mówiąc; najposępniejsza była twarz dowódcy.
 — Dwa razy wyśmieliście się ze mnie — powiedziałem. — Czy uczynicie to jeszcze po raz trzeci?
 Odpowiedzi nie było.
 — Czy pojmujesz teraz, że byłem wobec was, jak stu wobec jednego? Pojmałem was, nie zraniwszy nawet nikogo, a wy zapomnieliście całkiem o obronie. No, jak myślicie, co ja z wami uczynię, wy dzielni jeźdźcy bez wielbłądów?
 Żaden z nich nie odpowiedział; wszyscy patrzyli przed siebie z wściekłością.
 — Przypatrzcie się tej małej broni! — mówiłem dalej. — Jest w niej sześć kul, a to dla was aż nadto. Puszczę was jednak wolno, gdyż takich nędznych stwo-

109