Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/94

 — Mam głęboki szacunek dla twojej domyślności, ale w tym wypadku na pewno się mylisz.
 — Twierdzę, że Zuni poznał nas, skoro tylko zobaczył, i że grzeczność jego była tylko maską.
 — Jeśli masz słuszność, może to pociągnąć za sobą nieprzyjemne skutki. Zechcą nas tu schwytać?
 — Prawdopodobnie.
 — W takim razie musimy czem prędzej odjechać.
 — Nie, bynajmniej.
 — Człowieku, chcesz, żeby nas schwytano?
 — Nic podobnego.
 — Ale to się na pewno stanie, jeśli poczekamy, aż tu przybędą.
 — Nie będziemy czekali, bo, jeśli się nie mylę, są już przed domem.
 — Tak myślisz?
 — Tak. Prawdopodobnie przyjechali wraz z kobietą.
 — I są przed domem?
 — Tak.
 — Pioruny! A my tu siedzimy przy drzwiach otwartych, przy samem ognisku. Parę strzałów wystarczy, aby nas sprzątnąć!
 — Nie lękaj się! Meltonowie chcą nas schwytać żywcem, a dlatego wcale nie schwytają.
 Poszedłem po sztuciec, żeby mieć go wpogotowiu. Korzystając z okazji, zbliżyłem się do drzwi i ściągnąłem skórę, pozostawiając otwarte tylko wąskie