Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/74

 — Gdzie jest sennor Arbellez?
 — Schwytany. Wtrącili go do piwnicy, gdzie zamrze powolną śmiercią głodową. Sennora Marja Hermoyes i Anselmo są przy nim.
 — Anselmo? Uff! Ten, który był w forcie Guadelupa?
 — Tak.
 — Więc chodź z nami!
 Emilio przyłączył się do nich z radością. Oglądając tych dzielnych ludzi, krzepił się nadzieją wyzwolenia. Poznał wymienionych trzech jeźdźców, nie poznał zaś Piorunowego Grota. Jadąc obok niego, zapytał:
 — Wybaczy pan, sennor, — rzekł. — Na pewno widziałem pana dawniej, ale nie wiem, jak pana nazwać.
 — Czy aż tak bardzo się zmieniłem? — zapytał z uśmiechem Unger.
 Ten uśmiech i głos przypomniały się vaquerowi.
 — Wszyscy święci, czy to prawda? — zapytał. — Sennor Unger? Boże, co za radość! Ale czy jeszcze żyje sennorita Emma?
 — Żyje i niebawem wróci do hacjendy. Ale powiedz mi przedewszystkiem, kto skazał sennora Arbelleza na głodową śmierć!
 — Sądzę, że sennorita Józefa.
 — Czy jej ojciec był jeszcze wówczas na hacjendzie?
 — Tak.
 — To wystarczy. Poniosą zasłużoną karę.
 Unger zgrzytnął zębami; oczy Bawolego Czoła rozbłysły gniewem. Obaj pałali pragnieniem zemsty. Biada Cortejowi i jego córce, jeśli wpadną w ich ręce!

68