Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/69

 Sternau się przeraził.
 — Co pan zamierza? Drogi są obwarowane Francuzami. Schwytają pana!
 — Nie sądzę. Pojedzie ze mną Bawole Czoło. Zna wszystkie dróżki; nikt nas nie spotka.
 — Dobrze. Przypuśćmy, że szczęśliwie dotrzecie do celu, a co później?
 — Uwolnimy hacjendera.
 — Wy obaj?
 — Tak. Chodź pan ze mną do Bawolego Czoła.
 Unger wrócił po deskach na ląd; Sternau szedł za nim. Na brzegu stali Bawole Czoło i Niedźwiedzie Serce. Miksteka podszedł do nich i zapytał Ungera.
 — Co zamierza czynić Władca Skał?
 — Radzi mi czekać.
 — Dosyć długo czekaliśmy!
 — Więc mój brat Bawole Czoło chce także pójść do hacjendy — zapytał Sternau.
 — Tak — odparł zapytany. — Jestem wolnym Indjaninem, wszelako hacjenda owa była ojczyzną dla Karji, mojej siostry; sennor Arbellez był moim przyjacielem i bratem. Jadę go ratować.
 Słowa te i ton, którym zostały wypowiedziane, przekonały Sternaua, że Indjanin postanowił bezwzględnie wcielić je w czyn. Wiedział, że niezłomność Indjanina oprze się wszelkim namowom.
 — Ale w jaki sposób zamierza mój brat ratować Arbelleza? Okolica jest pełna Francuzów.
 Twarz Miksteki wyrażała lekceważenie.
 — Bawolo Czoło kpi sobie z Francuzów!
 — Ale jest ich wielu.

63