Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/88

 — Nie wiem.
 — Podobno kazał, by doń przybyli Indjanie? W jakim celu?
 — Nie pytałem o to.
 — A gdzie jest hrabia Alfonso?
 — Tego nie powiem.
 Starzec był oburzony: nie wiem, nie pytałem o to, tego nie powiem, cóż to za odpowiedzi!
 — Mój brat nie powinien pytać o rzeczy, o których mówić nie mogę. Wódz Apaczów zna tylko czyny, nie lubi słów.
 — Mimo to chciałbym wiedzieć, co się tam działo.
 — Może Karja opowie...
 — I ona milczy, jak zaklęta.
 — Bawole Czoło opowie wszystko, gdy wróci. A teraz niechaj mnie brat mój zaprowadzi do łoża Piorunowego Grotu, bym mógł obejrzeć ranę.
 W pokoju Ungera zastali u łoża chorego oba dziewczęta. Emma zatopiona była we łzach, Indjanka w smutnem milczeniu. Ranny rzucał się na łóżku. Musiał go trawić ból niezmierny, nie jęczał jednak. Oczy miał zamknięte. Gdy Niedźwiedzie Serce wziął głowę Ungera w swe ręce, twarz chorego wykrzywiła się cierpko.
 — No i co? — zapytał Indjanina don Pedro.
 — Nie umrze! Trzeba mu tylko ciągle przykładać zioła.
 — Jutro przybędzie lekarz.
 — Zioła oregano są mądrzejsze od lekarzy. Czy brat mój ma wśród pastuchów jakiegoś dobrego jeźdźca i strzelca?

86