Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/79

 — Czy brat mój kocha człowieka, zwanego Piorunowym Grotem?
 — Kocham — odparł Apacz krótko.
 — Ten biały chciał go zabić.
 — Jest mordercą, mój biały brat bowiem może umrzeć.
 — Jaka jest kara dla mordercy?
 — Śmierć!
 — Niech więc śmierć poniesie.
 Znowu nastąpiła długa chwila milczenia; potem Bawole Czoło zaczął na nowo:
 — Czy brat mój zna naród Miksteków?
 — Znam.
 — Był najbogatszym w Meksyku.
 — Tak; miał skarby ogromne.
 — Czy brat mój wie, co się z niemi stało?
 — Nie wiem.
 — A czy wódz Apaczów zachowa milczenie?
 — Usta jego są jak zamknięta studnia.
 — Dowie się więc, że Bawole Czoło jest tym, który strzeże skarbu.
 — Niechaj mój brat, Bawole Czoło, zniszczy te skarby. W złocie mieszka zły duch. Gdyby ziemia była cała ze złota, wolałby Serce Niedźwiedzie raczej śmierć, aniżeli życie.
 — Brat mój posiada mądrość starych wodzów. Ale inni ludzie kochają złoto. Ten hrabia przybył tutaj, aby skarb zrabować.
 — Uff! Któż wskazał mu drogę?
 — Karja, córka Miksteków.
 — Karja? Siostra Bawolego Czoła? Uff!

77