Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/41

przejażdżka, jaką stary odbywał co wieczora przed spoczynkiem.
 Vaquerowie doszli wraz z Ungerem do konia. Zwierzę leżało skrępowane grubemi powrozami, z kagańcem na pysku. Oczy miało nabiegłe krwią. Każda żyła była spuchnięta, z pyska toczyła się piana.
 — Ależ to grzech tak dręczyć konia! — zawołał Unger.
 — Trudno, co robić, — odpowiedział vaquero flegmatycznie.
 — Poprostu niszczenie zwierząt! Tego nie można tolerować. W ten sposób można zgubić najbardziej rasowego konia!
 Na te słowa goryczy, wypowiedziane w gniewie, stanął przed Ungerem don Pedro wraz z dziewczętami.
 — Skąd to uniesienie? — zapytał.
 — Żal mi konia, którego zamęczacie!
 — Niech zginie, jeśli nie chce słuchać.
 — Nauczy się słuchać, ale nie na tej drodze.
 — Wyczerpałem wszystkie środki.
 — Dajcie mu dobrego jeźdca.
 — Nie poskutkuje!
 — Czy mogę spróbować?
 — Nie!
 Unger popatrzył ze zdumieniem:
 — Dlaczegóż to?
 — Dlatego, że zbyt mi drogie pańskie życie.
 — Ależ, płonna obawa! Nie mogę na to patrzeć! — Więc zgadza się pan, bym dosiadł tego konia?
 Emma zwróciła się do ojca:

39