Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/40

 — Tak, to prawda, — odparł Tecalto. — Przykra, za wstydzająca prawda. A przecież poskromiłem już nieednego konia, który mnie nie chciał słuchać!
 Pastuch opowiadał dalej:
 — Wielu już jeźdźców i strzelców doświadczało swych sił i zręczności na tym czarnym djable, ale wszyscy napróżno. Powiadają, że może tylko jeden zdołałby go poskromić.
 — Któż to ma być?
 — To obcy traper z Red River, który nie lęka się samego czarta!
 — Jak się nazywa?
 — Nikt nie zna jego prawdziwego nazwiska, ale czerwoni nazywają go Itinti-ka — Piorunowy Grot. Opowiadają o nim wiele.
 Niedźwiedzie Serce i Bawole Czoło nie zdradzili ani jednym ruchem, że chodzi tu o Ungera; on zaś z najspokojniejszą miną zapytał:
 — Gdzie jest ten czarny djabeł?
 — Za wzgórzem. Leży skrępowany.
 — To źle!
 — Sennor Arbellez dba bardzo o swoje konie, ale tym razem przysiągł, że koń zginie z głodu, jeżeli nie będzie posłuszny.
 — Czyście mu zakneblowali pysk?
 — Tak.
 — Pokażcie mi go.
 — Dobrze, sennor. Idziemy!
 Gdy się podnosili z ziemi, ujrzeli Arbelleza, który cwałował z córką i Karją. Była to zwykła inspekcyjna

38