Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/28

aniżeli wśród ludzi cywilizowanych. Niech pani tylko spojrzy na mego czerwonoskórego przyjaciela. Nie oddałbym go za setkę białych; mają wprawdze jasną skórę, ale serce ciemne!
 — Chwali pan przyjaciela, a o sobie zapomina. Przecież i panu można ufać bezwzględnie.
 — Naprawdę?
 — Ależ tak! Nie jest pan zwykłym człowiekiem. Ręczę, że i pan ma jakiś honorowy przydomek, nadany przez Indjan, lub traperów.
 Skinął głową:
 — Zgadła pani.
 — A jaki to przydomek?
 — Niech sennorita nazywa mnie Antonio, albo poprostu Unger.
 — Więc nie chce pan powiedzieć?
 — Nie teraz. Dopiero, kiedy go ktoś wymówi przypadkiem wobec pani.
 — Chce pan zachować incognito, niby jakiś książe!
 — Tak! — odparł z uśmiechem — dobry myśliwy jest przecież także wielkim panem. To książe lasów i preryj.
 — Tak książę. — Przypomniało mi się głośne imię Matava-se.
 — Tak, to sławny człowiek. Czy wiele słyszała pani o nim?
 — Owszem. Podobno był nawet w naszych niedostępnych górach.
 — Oczywiście. Dlatego też Indjanie nazywają go Matava-se, angielscy westmani i traperzy — księciem Rocky, Francuzi — Prince du roc. Wszystkie trzy imiona znaczą to samo: Książę Skał.

26