Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/164

was oskarżę o wyrabianie trucizny. Wiecie z pewnością, że za to czeka was śmierć niechybna!
 Indjanin uśmiechnął się szyderczo:
 — Któż jest winien, mój panie? Czy ten, kto wyrabia truciznę, czy ten, kto ją daje drugiemu? Mam wrażenie, że ten drugi bardziej, aniżeli pierwszy. No, dawajcie pieniądze i koniec na tem!
 Cortejo wyciągnął sto pesów i dał Indjaninowi; potem schował stararannie truciznę. Już miał wyjść, gdy coś sobie naraz przypomniał:
 — Jeszcze jedno. Czy na pozornie umarłym występują plamy pośmiertne?
 — Nie!
 — Ależ w moim wypadku są one konieczne!
 — To niedobrze — odparł Indjanin z chytrym uśmiechem. — Może go jednak zabijecie, w takim razie oznaki rozkładu pojawią się bezwątpienia.
 — Nie; nie chcę, by umarł; ale czy nie można sztucznie wywołać plam?
 — Może. Kosztuje to jednak pięćdziesiąt pesów!
 — Jesteś chytrym łotrem, Basilio! Ciągle pieniądze i pieniądze. Dam dwadzieścia!
 — Nie; niżej pięćdziesięciu nie mogę. Nie mogę! — Po tych słowach Basilio udał, że odchodzi.
 — Dam trzydzieści — rzekł Cortejo.
 — Zaczekajcie tedy. Przyniosę, co potrzeba.
 Po dziesięciu minutach wrócił, niosąc flaszeczkę, napełnioną żółtawym płynem.
 — Trzeba zwilżyć tym płynem szmatkę i pocierać

162