Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/161

Serca, którzy przynajmniej walczyli z otwartą przyłbicą.
 Don Basilio był popularny; Cortejo znał go również dobrze. Zostawiwszy konia w małem podwórku, ukrytem przed natrętnemi oczami, sekretarz zapukał do drzwi, raz i drugi. W drzwiach pojawiła się zgrzybiała twarz starej baby.
 — Czego chcecie?
 — Czy lekarz Basilio jest w domu?
 — Nie! Nie wiem, gdzie jest i kiedy wróci.
 Cortejo wyciągnął z kieszeni srebrnego pesa i, pokazując go starej, raz jeszcze zapytał:
 — Czy Basilio w domu?
 — Może. Zobaczę. Ale naprzód pieniądze!
 — Dostaniesz je, jeżeli się dowiem, że jest w domu.
 — Ależ jest, jest. No, a teraz pieniądze!
 — Czy mogę wejść do niego?
 — Tak.
 Cortejo dał starej monetę i wszedł. Zatrzasnąwszy drzwi, zaprowadziła go do komórki bardziej podobnej do chlewu, aniżeli do mieszkania ludzkiego.
 — Siadajcie. Zaraz go zawołam!
 Po jej wyjściu zaczęł szukać przedmiotu, na którym możnaby usiąść. W „pokoju“ nie było nic, prócz kupy suszonych roślin. Indjanin zjawił się po długiej chwili oczekiwania. Był to mały, chudy człowieczek o ostrych rysach i olbrzymim, jastrzębim nosie, na którym tkwiły wielkie okulary.
 — Czego chcecie? — zapytał.

159