Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/16

 — Czterdziestu dziewięciu Komanczów i sześciu jeńców.
 — Czy są wśród nich kobiety?
 — Tak, dwie. Uwolnimy je nocą.
 Indjanin skinął głową.
 — Trzeba się ukryć — rzekł Unger. — Zapewne oprócz naszego zbiega uciekli i inni. Indjanie, oczywiście, szukają ich. Ci, którzy wracać będą z pościgu, mogliby nas łatwo odkryć. — Zostań przy koniach! — ostatnie słowa zwrócił do pastucha — musimy ślady zatrzeć.
 Unger powrócił z Apaczem tą samą drogą, którą przybyli. Po zatarciu śladów, wyszukali wzgórze, gęsto pokryte lasem, i tam ukryli się wraz z końmi.
 Słońce zapadło, nadeszła noc. Nikt z naszej trójki nie ruszał się jeszcze; oczekiwali północy, najlepszej pory wywiadów.
 — Czy pomyślałeś już, jak mamy się wziąć do rzeczy? — zapytał biały Indjanina.
 — Tak — odpowiedział tamten. — Mój biały brat umie zabijać tak, że ofiara nie wydaje nawet dźwięku. Podkradniemy się więc do nich, zamordujemy straże, poprzecinamy więzy, któremi są skrępowani jeńcy, i uprowadzimy ich. Howgh!
 — Trzeba zaczynać. Podkradanie się zajmie nam dużo czasu.
 — Lecz vaquera pozostawimy, prawda? — zapytał Apacz.
 — Tak jest. Będzie pilnował koni.
 — Więc zaczynamy!
 Chwycili za strzelby i ruszyli w drogę, wydawszy przedtem pastuchowi odpowiednie polecenia.

14