Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/15

 — Co teraz? — zapytał Unger.
 — Trzeba ratować siostrę mojego przyjaciela.
 — Czy weźmiemy pastucha?
 Niedźwiedzie Serce obrzucił Meksykańczyka lekceważącem spojrzeniem, poczem rzekł:
 — Jak uważasz.
 — Idę z wami — wtrącił pastuch.
 — Nie mam wrażenia, byś nam był potrzebny; bohaterem nie jesteś! — odparł Unger.
 — Przecież nie miałem broni!
 — Ale wczoraj także uciekłeś.
 — Tylko poto, by sprowadzić odsiecz.
 — Aha! Czy potrafisz odnaleźć miejsce, na którem was napadnięto?
 — Tak.
 — Więc zabierzemy cię ze sobą.
 — Czy mogę wziąć broń?
 — Naturalnie. Weź i konia. Ale nie swojego; zostawimy go tutaj, zbyt jest zmęczony.
 Wybrali trzy najlepsze konie, resztę zostawili, poczem ruszono w drogę.
 Jechali na północ, ku Rio Pecos. Droga szła z początku przez prerje, później przez lesiste wyżyny. Pod wieczór, dotarłszy do jakiegoś pagórka, ujrzeli gromadę ludzi.
 — Uff! — zawołał Niedźwiedzie Serce, jadący na czele. — Indjanie!
 Gromada ludzi otaczała jakichś jeńców. Unger wyciągnął lunetę i patrzył przez nią uważnie.
 — Co widzi mój biały brat? — zapytał Indjanin.

13