Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/143

zpodełba na hrabiego spojrzenie, pełne śmiertelnej nienawiści.
 — Więc pożyczał mu pan pieniądze?
 — Prosił o to.
 — Aha! Więc prośba lekkomyślnego bratanka znaczy dla pana więcej, aniżeli rozkaz jego wuja, któremu jesteś podległy? Znajdę środki, by zmusić pana do posłuszeństwa, zrozumiano?
 Hrabia zagłębił się w papiery. Nagle purpurowy rumieniec oblał jego bladą, arystokratyczną twarz; był to rumieniec wstydu i zdumienia. Hrabia podszedł do sekretarza, przeszywając go groźnym wzrokiem:
 — Czy pan wie, gdzie się obecnie Alfonso znajduje?
 — W hacjendzie del Erina.
 — W jakim celu tam się udał?
 — Tego nie wiem.
 — I ja nie wiedziałem, dlaczego poczuł nagle tęsknotę za daleką hacjendą i dlaczego pan adwokatował tej tęsknocie; teraz dopiero rozumiem wszystko!
 Sekretarz zbladł jak płótno. Hrabia chodził wielkimi krokami po pokoju. Po chwili milczenia zapytał:
 — Cóż się dzieje z pojedynkiem?
 — Z jakim pojedynkiem? — pytał sekretarz z najniewinniejszym wyrazem twarzy.
 — Cortejo! — krzyknął hrabia tubalnym głosem.
 — O niczem nie wiem.
 — W takim razie daję panu natychmiastową dymisję. A więc: czekam!
 Cortejo czuł, że milczenie i wykręty go zgubią. Rzekł więc błagalnie:
 — Don Alfonso nakazał milczenie.

141