Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/12

 — Wczoraj wieczorem.
 — Jak długo spałeś tutaj?
 — Nie dłużej niż kwadrans.
 — W takim razie Komanczowie przybędą wkrótce.
 — Do stu djabłów!
 — Jesteś vaquero, a nie znasz obyczajów wojowników indjańskich? Jakie mają według twego zdania zamiary wobec kobiet? Czy porwali je, by zażądać później okupu?
 — Nie, na pewno nie! Porwali, by pojąć je za żony; są bardzo piękne.
 — Słyszałem, że kobiety Miksteków słyną z urody. Komanczowie będą dokładać wszelkich starań, by zatrzeć za sobą ślady. Czy wszyscy mieli konie?
 — Tak jest.
 — W takim razie nie przybędą tu piechotą.
 — Do djabła, nie pomyślałem o tem!
 — Tak, zdaje się, że nie grzeszysz rozumem. Czy nie pomyślałeś o tem, że będą cię ścigać na koniach? Dlaczego położyłeś się spać?
 — Byłem zbyt zmęczony.
 — Dlaczego nie uciekłeś przynajmniej na drugi brzeg rzeki?
 — Woda głęboka. Końby utonął...
 — Dziękuj Bogu, że nie jesteśmy Komanczami. Zbudziłbyś się w raju, ale bez skalpu. Czyś głodny?
 — Jak pies!
 — No to chodź do łodzi. Ale odprowadź najpierw konia głębiej w krzaki, by go nikt nie widział.
 Rozmowę prowadzili Unger i vaquero. Niedźwiedzie Serce wrócił do łodzi i odpoczywał na skórze

10