Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/119

 — Wisiałeś tam, nad aligatorami? Tak samo, jak hrabia?
 — Tak samo. Przywiązano mnie na lassach z jego namowy.
 — Jakże się brat mój uwolnił?
 — Niedźwiedzie Serce odparł z lekceważeniem:
 — Wódz Apaczów nie boi się ani Komanczów, ani krokodyli. Zaczekał, aż wróg odejdzie, a potem się oswobodził.
 Niedźwiedzie Serce jest mądrym i dzielnym wojownikiem, jest ulubieńcem Wielkiego Manitou — rzekł Bawole Czoło. — Inny nie dałby sobie tak szybko rady. Kiedyż Komanczowie wrócą nad sadzawkę?
 — Tego nie mówili. W każdym razie ukryjemy się i zaczekamy na nich.
 — Tylko uważajmy, by nie zostawiać śladów. Oto twoja strzelba, przyniosłem ci ją.
 — Tomahawk zabrał mi Czarny Jeleń — rzekł gniewnie Apacz. — Lecz odda go razem ze swoim. Dajcie mi prochu i kul, a poprowadzę was.
 Otrzymał, czego żądał, poczem pomknęli wszyscy przez las, zacierając za sobą ślady. Dotarli wreszcie na skraj lasu, otaczającego staw. Nikt z Komanczów nie powrócił jeszcze. Ukryli się więc, by, sami niewidzialni, mogli obserwować okolicę.
 Po udzieleniu wskazówek, jak strzelać, by nie marnować na jednego nieprzyjaciela dwóch kul, zeszli się obydwaj wodzowie.
 — Co będzie, gdy Komanczowie zobaczą, że wódz Apaczów im uciekł? Domyślą się, że sprowadzi pomoc.
 — Nie zauważą ucieczki.

117