Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/118

 Apacz mknął przez polanę, jak strzała; po chwili stanął przed nimi.
 — Uff! — powitał go Bawole Czoło. — Brat mój, Niedźwiedzie Serce był w niewoli?
 — Tak.
 — Nieprzyjaciół było zbyt wielu, więc go zwyciężyli?
 — Nie. Walczyłem z Czarnym Jeleniem. Wtem podeszła ztyłu zdradziecka blada twarz i uderzyła mnie kolbą w głowę. Padłem ogłuszony. Obudziwszy się, ujrzałem, że jestem wśród Komanczów. Blada twarz stała nade mną.
 — Któż jest tą bladą twarzą?
 — Hrabia.
 — Uff! A więc żyje! Krokodyle go nie pożarły?
 — Niestety, żyje. Te psy Komancze znalazły go i ocaliły. To on poprowadził ich na folwark; walczył po ich stronie.
 — Walczył przeciw swojej własności! Przeciw własnym ludziom! Zdejmiemy z niego skalp. Gdzie jest, gdzie się ukrywa?
 — W górach. Ma się spotkać z Komanczami nad sadzawką.
 — Aha! Tam się zbiorą?
 — Byli już tam. Zeszli na równinę, by zebrać rozproszonych towarzyszy, ale wrócą.
 — Czy brat mój jest tego pewien?
 — Tak. Wisząc bowiem na drzewie, słyszałem ich rozmowę.
 — Na jakiem drzewie?
 — Nad krokodylami.
 Bawole Czoło aż się otrząsnął.

116